کریستوفر نولان

کارگردان

نولان از جوانی به فیلم‌سازی علاقه داشت. او پس از تحصیل ادبیات انگلیسی در کالج دانشگاهی لندن، نخستین فیلم بلندش، تعقیب (۱۹۹۸)، را کارگردانی کرد. نولان با دومین فیلمش، یادگاری (۲۰۰۰)، که برای آن نامزد اسکار بهترین فیلم‌نامه غیراقتباسی شد، شهرت جهانی پیدا کرد. او با ساخت بی‌خوابی (۲۰۰۲) از فیلم‌سازی مستقل به فیلم‌سازی استودیویی روی آورد و با ساخت سه‌گانهٔ شوالیهٔ تاریکی (۲۰۰۵–۲۰۱۲)، پرستیژ (۲۰۰۶) و سرآغاز (۲۰۱۰) به موفقیت تجاری و هنری بیشتری دست یافت. آخرین مورد نامزد دریافت هشت جایزهٔ اسکار از جمله جوایز بهترین فیلم و بهترین فیلم‌نامه شد. این موفقیت‌ها با میان‌ستاره‌ای (۲۰۱۴)، دانکرک (۲۰۱۷) و انگاشته (۲۰۲۰) ادامه یافت. او برای دانکرک نامزد اسکار بهترین کارگردانی و بهترین فیلم شد. آثار نولان، مرتب، در فهرست‌هایی از بهترین فیلم‌های قرن بیست و یکم قرار می‌گیرند. این آثار معمولاً هستی‌گرایانه و معرفت‌شناسانه به‌شمار می‌روند. در حالی که فیلم‌هایش با دیدگاهی متافیزیکی همراه است، به اصول اخلاقی بشر، ساختار زمان و ماهیت انعطاف‌پذیر حافظه و هویت شخصی می‌پردازند. آثار او با تصاویر و مفاهیم برگرفته از ریاضیات، ساختار روایی نامتعارف، جلوه‌های ویژه حقیقی، مناظر صوتی تجربی، تصویربرداری با قطع بزرگ و چشم‌اندازهای ماتریالیستی تلفیق شده‌است. او چند فیلم با هم‌کاری برادرش، جاناتان نولان، نویسندگی کرده و با همسرش، اما توماس، کمپانی تولیدی سینکاپی فیلمز را اداره می‌کند.