تئاتر کوچک میلان

پس از پایان جنگ دوم جهانی در ایتالیا گروه‌های بسیاری تئاترهای موسوم به عمومی و "دائمی" شکل دادند که در مقابل تئاترهای خصوصی که عمدتا دوره گرد بودند پا به صحنه وجود می‌گذاشتند. تئاتر ایتالیا در مقایسه با تئاتر سایر کشورهای اروپا در این زمینه کمی با تأخیر دست به کار تولید نمایش‌های عمومی شد. چون تکنیک‌های مدرن کارگردانی هنوز شکل نگرفته بود و اغلب گروه‌ها زمان کمی برای تمرین داشتند. از سویی فاشیسم سلطه چندانی بر صحنه‌های تئاتر عمومی نداشت و ترجیح می‌داد از شرکت‌های تئاتری خصوصی حمایت مالی کند تا بتواند بر انتخاب‌های این گروه‌ها که مخاطبان گسترده تری داشتند تاثیر بگذارد. ولی پس از مدتی با فرونشستن غبار جنگ، تئاتر به عنوان نوعی از امکانات و خدمات عمومی در شهر مطرح شد و پائولو گراسی و جورجیو استرلر در سال 1938 در میلان، در ایستگاه شماره 6 تراموا نبش خیابآن‌های بوئنوس آیرس و پترلا با هم دیدارکردند تا طرحی برای شکل دهی این نوع تئاتر تهیه کنند.  گراسی در تاریخ 25 آوریل سال 1946 در مقاله‌ای که در آوانتی منتشر کرد، برای نخستین بار اندیشه تئاتر به عنوان خدمات عمومی را مطرح کرد. شهر میلان پس از جنگ جهانی دوم غرق آشفتگی بود، گروه‌های مقاومت هنوز مشغول مبارزه بودند، اتحادیه‌های کارگری مطالبات خود را مطرح می‌کردند و بازسازی شهر با کندی و دشواری پیش می‌رفت. گراسی و استرلر در چنین وضعیتی توانستند همکاری از تراز بالای سیاسی برای خود پیدا کنند؛ و او کسی نبود جز آنتونیو گرپی، یکی از وکلای شهر که اندیشه سوسیالیست داشت و به تئاتر عشق می‌ورزید. وی حتی در دورانی خود نمایش‌نامه می‌نوشت و در این دوران مدافع تلاش برای احیای فرهنگی شهر بود.